#mijneerstetweet



Ik merk dat het deugd doet, een paar van de in mijn geheugen rondzoemende kutervaringen platmeppen op Twitter tot hooguit 140 tekens.

Je hoeft niet te veel te vertellen, je kort wat zich afspeelde in tot een kop, een kreet, de lullige essentie.

Zoals de schrijver in mij allerlei ervaringen siersnoeit tot gedichten, een verhaaltje, ze zo klasseert, overzichtelijk. Elke inhoud zoekt zijn eigen vorm. Soms bulken witregels van betekenis. Een andere keer gaan nuances aan de haal met steeds meer lettertekens.

Gisteren ontmoette mijn 30 jaar oude woede eindelijk een gepaste vorm om zich te uiten.

Ik zag vrouwen het in de loop der jaren nu en dan in mijn plaats doen. Een knap artikel waarin zij sprak ‘in naam van’. Waarna er wat gelachen werd met haar vleeskleurig ondergoed en de wereld overging tot de orde van de dag.

Ik dacht aan het vrije blije meisje dat ik was, koppig en eigenzinnig, open en vriendelijk, en aan de klamme handen en tongen en piemels die me veranderden in een achterdochtige vrouw en een overbezorgde moeder.

Moest ik ook zo’n artikel schrijven, mijn persoonlijke eenmalige slag in het water meppen, en zo mijn woede eindelijk eens klasseren, overzichtelijk?

Ik vreesde dat getuigen, met details en al, misschien zou voelen alsof ik nu zelf aan mijn kleren trok om mijn tieten te tonen. En zo’n eenmalige getuigenis, al sprak die voor velen, bracht toch geen zoden aan de dijk.

Ik had de jaren zien verstrijken, mijn dochters intussen ouder weten worden dan ik zelf was toen de woede in mij begon te groeien. Ik zag de tijden veranderen, de rokken korter en langer worden, de hakken hoger en lager, de lippen roder en rozer, maar wat de mode ook deed met het straatbeeld, aan de cijfers veranderde niks. Geen modegril bood bescherming tegen grensoverschrijdende gedragingen.

En plots was daar een zwerm spreeuwen.

Het begon met één harde reactie op iets onhandigs. In zijn soort was het een minder gruwelijke klacht, minder bont en blauwe trauma’s, maar een gram is genoeg om de weegschaal te laten doorslaan, de druppel die de dijk breekt, in de verte vloog een vogel op uit een oude boom, en dan nog een, nog een, nog –

En ik prevel: laat dit doorgaan, deze zwerm van getuigenissen, laat die niet weer neerstrijken na vandaag, overmorgen weg gestand-upt worden als een klaagkoor van seuten, maar archiveer iedere volgende keer wanneer het gebeurt jouw klote-ervaring op een Twittertegel.

Verbouw Twitter tot onze klaagmuur en bewijs, dag na dag na dag, hashtag na hashtag na hashtag: #wijoverdrijvenniet