hij rustig

Koppels die geloften hernieuwen. Het was zoiets maar dan helemaal anders. Op het perk waar hij lag moest plaats gemaakt voor vers verdriet. We husselden wat met de urn, tot iemand besliste wat moest geschieden. En zo geschiedde. Wij op weg in ellendige regen, hij rustig overgegoten in een koperen vat, de diender van dienst droeg hem naar waar het zou wezen. De diender polste gedienstig naar coördinaten, wij stuntelden een links, een rechts, het maakt niks uit, ja daar doe maar. Het was allemaal zo lang geleden, we waren niet emotioneel en zo en barstten op slag in tuiten uit. Of was het regen. Er was een steentje ook, nooit van gehoord, het was dun en gebroken, met tape hersteld en in die lijm kleefde iets wat - snak - de man was geweest die mijn papa mocht heten. Ik omvatte het hard in mijn jaszak. Zag hoe hij keien deed ketsen over vijvers vijvers vijvers. Rituelen. Troost. Closure.